Babamdan yıllar önce aldığım bir nasihat niyedir bilmem bugün aklıma geldi bende işe biraz mizansen katarak bunu hikayeleştireyim dedim bilmiyorum kötümü ettim.
Bundan yıllar yıllar önceydi evde babamla tek başımaydım yemek sofrası kurulmuş esrarengiz bir havada hiç konuşmadan ama öyle yemeğe de abanmadan tabaklarımızdaki yemeklerimiz kaşıklıyorduk. Çıt yok. Babam birden bu ruhani sessizliği bozdu '' Sana bir şey diyeceğim evlat!'' dedi. O an bir anda sanki odadaki tüm ışıklar kapandı simsiyah bir ortamda babamın az sonra bana vereceği ve belki de tüm hayatımı ileride insanlarla olan tüm ilişkilerimi kökten etkileyebilecek olan 'Baba nasihati' ni beklemeye başladım ve babam gayet sade bir ses tonuyla sabırsızlıkla beklediğim o önemli nasihati verdi. Kelimeler dudaklarından dökülmeye başladığında nasıl bir heyecan yaşıyordum anlatamam hani derler ya 'anlatılmaz yaşanır' işte tam da öyle.
Eee hadi nedir o nasihat söyle artık dediğiniz duyar gibiyim.
Tamam hemen söylüyorum nerede kalmıştım heh hatırladım Babam'ın yemek sofrasında sabırsızlıkla beklediğim nasihati aynen kelimesi kelimesine şöyleydi; '' Yemek yerken ağzını şapırdatma oğlum.''
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder